Güneş'e Babasından Mektup

Güneşim, güzel kızım, tombalağım, anam, Nünüm… Bu sana yazdığım ikinci mektup. İlkini sen doğmadan yıllar önce yazmıştım, Güneş’e notlar diye. Adın sen doğmadan çok yıllar, neredeyse çeyrek asır önce konmuştu zaten. Hayatımdaki en önemli dört insana dair hislerimi kısacık anlatmıştım sana. Şimdi sen ve kardeşin eklendin onlara, hem de onlardan ikisinin adıyla. Ama o mektubu tamamen farklı bir ruh hali ile yazmıştım, uzun ve sıkıntılı bir sürecin sonunda çok keyifli ve rahatlamış bir halde, doktora tezimin ilk sayfalarında. Şimdi ise tam tersi, uzun ve zorlu bir sürecin başında içim ürpererek yazıyorum.

Adın kadar uzun süre olmasa da ben ve tabii ki annen de çok büyük bir özlemle bekledik seni ve bonusunu. Gerçi doktor elini sağdan değil soldan daldırsaydı annenin karnına, sen bonus olacaktın ama hiç mühim değildi, gelmiştiniz ya sonuçta. Seni bu kadar özlemle beklememin sebebi, artık yaşını almış, çocuk sahibi olmak isteyen ebeveyn iştahı değildi. Senin gelişinle birlikte hep içimde büyüttüğüm boşluklar dolacaktı, hep eksik kalmış bir yanım nihayet tam olacaktı. Bunu bilir gibi, hem de en fazla ihtiyacım olduğu zamanda, üstelik mucizevi bir şekilde beraberinde kardeşinle gelip içimde kanayan yaralara ilaç oldunuz. “Tamam” dedim kendime, “yeniden ve daha güçlü asılmanın zamanı hayata”. Öyle de oldu zaten. Of demedik bir kere yorgunluktan. Yüzüne her baktığımda senin ve kardeşinin, şükür ki girdin hayatıma dedim, o çok sevdiğim şiirden çalarak ve tıpkı ilk mektubumda annen için söylediğim gibi. Bazen sadece o an sizi kucağıma alıp öpüp koklamanın keyfiydi beni mest eden, bazen de hayalimde büyüttüğüm kızlarımla geçirdiğim zamanların hülyası. En büyük derdimiz adil olmaktı aranızda. Birinizin biberonu diğerinden daha dolu olmadı hiç. Ninni Güneşim dediysek hemen arkasından ninni Işığım dedik. Birinizi ötekinden daha fazla öpüp koklamadık.

Ama hayat her zaman adil değil işte. Küçücük yaşında geldi buldu seni bir musibet. Neye uğradığımızı şaşırdık, hem sen hem biz. O çok sevdiğin doktorculuk oyunu bir anda korkunç bir gerçek oldu dikildi karşımıza. Şimdi o oyunu oynarken senin bana ilacımı verip heyecanlı heyecanlı “tamam baba iyileştin artık” dediğin gibi "tamam güzel kızım iyileştin artık" diyebilmek tek hayalimiz oldu. Umarım o günleri yakında görürüz. Ne kadar çok insan büyük bir umutla senin iyi olmanı diliyor, senin için çabalıyor, sana dua ediyor bir bilsen. Zaten bugün buradaysak, senin için elimizden ne geliyorsa yapmaya çalışıyorsak, bil ki bu başta “Zürafa Murat Dayın” ve “Gönül Babaannen” olmak üzere seni seven tüm insanların sayesinde; onların desteği ve yardımıyla oldu. Ağır bir yük biliyorum ama sen de tüm bu insanlara güzel haberler borçlusun, ona göre…

Sürekli okuyoruz, araştırıyoruz, doktorlarla konuşuyoruz bu sürece dair. Ama sanki hala senden değil, başka birisinden bahsediyoruz. Fakat öyle anlar geliyor ki gerçekle yüzleşmek zorunda kalıyoruz. İki güne bir anestezistlere seni teslim ettiğimizde “merak etmeyin, ona iyi bakacağız” dediklerinde mesela. Veya bir teline kıyıp da kestiremediğimiz güzelim saçlarını kendi ellerimizle kazımak zorunda kaldığımızda. Ama bütün bu acı anlar unutulur gider. Yeter ki sen güçlü ol, yeter ki sen bu gayretini koru ve bir an önce iyileş. Zaten artık bütün iş sende. Yarın tedavinin en zor kısmı başlıyor. Artık istatistiklerin, oranların, yüzde birlerin, milyonda birlerin bir önemi yok. İnsanın başına geldiği zaman en olmaz dediğin şeyler bile artık yüzde yüz oluyor. İyisi için de, kötüsü için de bu böyle. Bunu bilecek kadar tecrübem var artık hayata dair. Ve ben tüm kalbimle inanıyorum ki benim Güneş’im bu kötü hastalığa teslim olmayacak. Her zaman yaptığı gibi yine yüzümüzü güldürecek.

Şu an tek dileğim ileride, yazdıklarımı anlayabilecek yaşa geldiğinde bu mektubu senin kendin okuman. Belki o gün Işık’la birlikte annenin bugün çektiği keltoş ama bir o kadar da sevimli fotoğraflarınıza bakar gülersiniz. Başkasının mektubu okunmaz derler ama o güzel günü beklerken hislerimi bir nebze olsun seni seven, seni düşünen, sana dua eden güzel insanlarla, sevdiklerimizle, dostlarımızla paylaşmak istedim, herhalde bana kızmazsın.

Bugün oyun oynarken eline bir kağıt parçası alıp “baba bana mektup mu yazdın?” diye sorduğunda, “evet, ne yazıyor mektupta?” diye ben sana sordum. Herhalde sen bu yaşında benim yazıp yazabileceğim her şeyi en güzel şekilde özetledin:
“Sevgili Güneş, seni çok seviyorum, baban”

Güzel kızım, Güneşim, şükür ki girdin hayatımıza.