Güneşe Doğru

Güneş'imiz, güzel kelebeğimiz yanımızda. Huzurlu uykuda.

Aslında son birkaç güne göre değişen hiç bir şey yok. Yani sadece şu "beyin ölümü gerçekleşti mi?" testleri dışında. Çocuk Nöroloji'den ilk geldiklerinde, biz yanlış anlamış, ve çok korkmuştuk. Acaba bu testleri neden yapacaklar, bizden bir karar vermemizi mi isteyecekler diye. Ama öyle olmadığını anladık. Ne olursa olsun desteği kesmek söz konusu değilmiş. Destek son nefese kadar sürecek diyeceğim, ama olmayacak, kalbin son atışına kadar sürecek demeliyim.

Peki neden bu testleri yapmak istiyorlar?

1. Cimaher de sonuçta ağır bir kemoterapi ilacı olmasa da, bioterapi ilacı, Güneş'i yorabilen. İlaca devam edip/kesme kararını verebilmek için,

2. Kalp durursa geri döndürmek için fazla sert olmamak, bedene eziyet etmemek için,

diyorlar.

Nöroloji iki test yaptı. Beyin sapı refleksleri alınamadı maalesef. Ama zaten tümör orada olduğu için bunu beklemek gerekirdi.

Dün bir de MR değil ama tomografi çekildi, BT-anjiyo dedikleri. Hem beyindeki dolaşıma bakılacak hem de tümörün durumu, Cimaher'in etkisi. Bu da zaten testlerden biri olarak kabul ediliyor. Çok zor oldu Güneş'i transfer etmek, yolda ve tomografi odasında elle solunum yaptırıldı. Canımızdan can gitti odaya dönünceye kadar. Bizimle birlikte iki servis doktoru, bir intern ve iki posta ile birlikte. Onlar da çok stres oldular. MR çok uzun sürdüğü için riskli olacakmış gerçekten. Henüz sonuçlar hakkında bilgimiz yok, pazartesiye artık.

Yapılacak testlerden biri de apne testi. Onu da anestezistler yapıyormuş. Solunum makinesinden ayırıp, beyindeki kan gazlarına bakıyorlar. Karbondioksit, oksijen oranlarına. Solunum tomurcuğu kendini tetikliyor mu diye. Tomografi sonucuna göre belki bu teste ihtiyaç olmayabilir.

Artık doktorlar ne derse dinliyoruz. Moralimiz yerlerde olduğu için anlamaya ve müdahil olmaya da gücümüz kalmadı. Zaten bu kadar uzun süredir Güneş'i izledikleri için, bizim kadar hassas olacaklarına şüphemiz yok. Dr. Vats da artık maalesef Güneş için önereceğim şey agresif olunmadan rahatının sağlanması olur diyor.

Geçen sefer söylemiştim, yüreğimiz nasıl dayanıyor, bunları duymaya nasıl katlanıyoruz bilemiyorum diye. Hani hep derdim de, Allah umutsuz bırakmasın diye. Umutsuz kalmak da ağrıma gidiyor. Bazen bir filmin ya da oyunun içindeyiz gibi geliyor. Normalleştiren, tuhaf ve zaman zaman vicdan azabı duyumsatan garip bir oyun. Bazen de sanki devam edebilme gücümün tükendiğini hissediyorum. Bir arkadaşım "bence hayatı tanımlayan tek kelime var: sabır. Senin için bir kelime daha var: Işık" demiş. Yani aslında sabır göstermeyi öğrendiğin zaman bilgeleşiyorsun. Tutunuyorsun. Pür olup olmadığını bilmediğim bir inancım var. Bu yardım ediyor devam edebilmeye. Ama "hayırlısı olsun, tüm bunların ecri var, öteki dünyada mükafatı var tüm bu yaşadıklarınızın" denince fazla da kaldıramıyorum. Hayata da inancım var, ne olursa olsun. Bir şiirden kendimce çevirdiğim dizeler durumumuzu iyi yansıtıyor:

Araftayız

Eskiden ne idi şimdi ne çizgisi üzerinde gidip geliyoruz

Hayal edilen ve gerçekleşen hayat

Gençlik ve yaşlılık

Naif mutluluk ve bilgelik acısı

Arasında salınıyoruz

Geçen gün kızlar 1 yaşındayken çektiğim bir videoyu izledim. Hem onların cıvıltılı oynamalarını çekiyorum hem de "siz bir elmanın iki yarısısınız, Allah ayırmasın sizi" diye dua ediyorum sesli. Malum doğum seneleri itibari ile baba da çok ederdi bu duayı. Sanki bizim onlara bağlılığımızdan ziyade onların birbirine olan bağlılıklarına daha çok saygı duyardık ikimiz de. Bilgelik acısını Işık da yaşayacak mı bu yaşında?

Cuma günü Güneş'i ziyarete İstanbul'dan bir öğrencim geldi. Sevgili Yasemin, keşke daha sakin, Güneş'le sohbet ettiğimiz, ona müzik dinlettiğimiz bir zamanda burada olabilseydi. Tomografi sonrası, biraz allak bullak olmuşken gördü bizi. Çok mutlu oldum onu gördüğüme yine de. Onu görmek beni taa hastalık öncesine götürdü. "Güneşe Doğru" konserine. Yasemin'in kemanda olduğu GSÜ öğrencilerinden oluşan grubun konserine. (Hatta teşhis 6 mart 2010 idi. Konser 3 mart akşamı GSÜ'de idi di mi?). Çok beğenmiştim, hatta telefonuma kaydetip bir kısmını (tabii ki balkan ezgisi ve akordeonun ön plana çıktığı bir parçayı) kızlara dinletmiştim eve dönünce. Hala durur telefonumda. Hastanelerde, beklerken Güneş'e çok dinlettiğim oldu oyalamak için. Yasemin dedi ki: "Hocam aslında Güneş tam olarak uyumadan önce gelip, odada onun için bir şeyler çalmayı planlamıştık." Ne incelik, bunu duymak bile duygulandırdı beni. Mini konserde sel olup giderdim herhalde.

Güneş ile Işık'a metafor çok ama Güneş gibi 2007 doğumlu bu gurubun adı, ne güzel tesadüf.

Dinlettim kuzucuğuma youtube'dan sizi.

Ne güzel bir gurup, ne güzel ezgiler, ne güzel "etnik, kutnik":

http://gunesedogruezgiler.blogspot.com/

Yasemin'e not: Matematik olursa olur, zaten çok temel bir eğitim, üstüne ne istersen gider. Ama müziğe devam. Matematikle bir hastane odasına girmek, gönülleri beslemek zor.