Yorgun Kelebek

Güneş kelebeğinin kanatları yoruluyor artık uçmaktan. Doktorlar, hemşireler ve biz ve siz, destek oluyoruz hepimiz. Uçsun istiyoruz hep. Hep.

Dayandı, direndi. Dayısı gün doğumu mesajlarına "aslan yürekli Güneş bu gün de....diye başlayıp, nabız:..tansiyon:..ateş:..satürasyon:..diye bitiriyordu. Evet dayanıyordu. Ama bu son günlerde, düşen tansiyonları, oksijen satürasyonları, ateşleri gün doğumlarında bize (ve bizimle birlikte gece nöbetlerine kalan adaş halaya (Şemsi Nur)) Güneş'in artık yorulduğunu gösteriyor.

Bedeni yoruluyor. Değilse, yüzünde ruhunu yansıtan çok huzurlu bir ifade var. Biz onu öpüyoruz, kokluyoruz ama Güneş nasıl diyenlere, nabız, ateş, tansiyon...diye cevap veriyoruz. Güneş artık bunlarla ifade ediliyor.

Soğuk laflar ediliyor. Beyin ölümü gerçekleşmiş olabilir, gibi. Bunları diyen doktorlar "geçmiş olsun" diyerek çıkıyorlar. Çok fazla manayı bir anda yüklediğimiz Cimaher'i de vermeyeceklerini söylediler bugün. Önce belli testler ve MR'ı yapacaklar.

Yüreğimiz nasıl dayanıyor, bilemiyorum. Kuzenim, ismi gibi sevgi dolu sesi ile, inşirah suresini söyledi telefonda. İşe yaradı gibi, bir açılma, ferahlama, genişleme oldu içimde. Gerçekten zorlukla beraber kolaylık da var mı?

Niye kelebek?

Kendi istediği için. Buna dair bir anekdot aşağıda:

Güneş ve Işık fotoğraflara bakmayı çok severler. Artık oyun konusunda tıkandığımız noktada "hadi resimlere bakalım" dediğimiz her zaman çok mutlu olurlardı. Tabi her resim bir hikaye. Ve ne zaman babayla ikimizin onlarsız fotoğraflarını görseler, "biz neredeydik, annenin karnında mıydık?" diye sorarlardı. Biz de "evet" derdik çoğu zaman, "hayır" desek gelecek sorularına uygun cevabı henüz tasarlamadığımız için.

Bir gün Ayça ve Cem "Kumkurdu" diye bir kitap hediye ettiler. Hediye banaydı, Güneş ve Işık'a okumam için. İçinde İsveç'te yaşayan Zackarina adlı bir kız çocuğunun, babası, annesi ve dostu Kumkurdu ile yaşadığı maceralar var. Her bölümü başlıbaşına güzel bir kitap. Ne didaktik, ne ahlakçı. Bir çocuğun 3'lü yaşlardan itibaren sorduğu sorular, hayatı algılayışı çok basit ve yaratıcı kısa öyküler şeklinde anlatılmış. Kitabı biz gibi Güneş'le Işık da çok sevdi. Uyumadan önce sadece Kumkurdu okur olmuştuk bir ara. Şimdilerde ise hastanede Güneş'e okuyoruz, Işık biraz mahrum kaldı.

Bu öykülerden birinde:

Zackarina babasına bir fotoğraf gösterip, " ben yokum bu fotoğrafta, o halde annemin karnında mıyım?" diye soruyor. Babası, "hayır" diyor. O zaman Zackarina "peki nerdeydim o zaman annemin karnında yatmadan önce?" diyor. "Bunlar çok zor sorular", diyor baba. Zackarina da arkadaşı Kumurdu'na soruyor. Kumkurdu Zackarina'ya: "Bunu yalnızca sen bilebilirsin!, bu senin öykün" diyor. Zackarina düşünmeye hatırlamaya çalışıyor. Belki de hiç bir şey değildim diye düşünüyor ama hiç olmamış olmak ve birdenbire annenin karnında yatmak ve dışarı bebek olarak çıkmak huzursuz edici geliyor ona. Ve annesiyle babasının fotoğrafından yola çıkar. Anne ile baba bu fotoğrafta yağmur yağmasına karşın bir çadırın önünde gayet mutlu poz veriyorlardır. Zackarina der ki: "Evet, ben bir rüzgardım yağmurları kovalayan. Estim esim, yağmur yağdı, dünya sular seller altında kaldı ve bundan iki kişi çok mutlu. O zaman ben annemin oldum, annem benim ve babam da ikimizin".

Bu öyküyü hepimiz çok beğendik. Güneş'in son kemoterapisinin son günü, bir cumartesi günüydü, yanımızda kitap getirmemişiz. Güneş bir hikaye anlatmamı istedi. O yatağa uzanmıştı, ben de yanına kıvrıldım, onun deyimiyle "birbirlerimize bakarak" yattık. Bu hikayeyi anlattım. Sonra bana "Acaba Işık'la ikimiz senin karnına gelmeden önce ne idik? diye sordu. "Bilmem, belki sen bir uğur böceği idin, Işık da bir serçeydi", dedim ben de. Uğur böceklerini çok sevmesine karşın, çok beğenmedi bu fikri. Arada "Işık belki de bir maymundu" diye espiri yaptı. Güldük birlikte. Sonra "ama Zackarina öyküsünü anne babasının bir resminden buluyor" diye hatırlattı. "Doğru" dedim ben de ve babayla ikimizin bir fotoğrafını düşünüp (anneannenin evinde baba ile ikimizin düğün fotoğrafı var. Güneş'le Işık bayılırlar ona. Anne gelin, baba damat), o gün o hastane odasında Güneş'le onların öykülerini oluşturduk birlikte:

Güneş beyaz bir kelebekti, üzerinde rengarenk şanslı puanları olan. Bir gün uçarken, nefis sarı güllerin kokusunu aldı. Kokuyu takip etti, bu güller bir adamın elindeydi. Hemen üzerine kondu bu bir demet gülün. İçinde çok minik bir gonca "merhaba, hoş geldin" dedi kelebeğe. Bu Işık'tı. Baba bu bir demet gülü anneye verdi, anne çok mutlu oldu. "Bunlar ne güzel çiçekler böyle. Üzerindeki şu harika kelebeğe de bakın" dedi. İşte o gün çiçek ve kelebek annenin oldu, anne de onların, baba da hepsinin.