Yoğun Pazartesi

Hafta sonu çok uzun geldi bize. Cuma günkü MR'ın kesin olamayan değerlendirmesi ile baş başa kaldık. Düşünceler, yorumlar, araştırmalar...

Neyse ki cumartesi Tülay, Paul ve Aaron bayram ziyaretine geldiler bize. Tam bir bayram ziyareti idi. Mutlu olduk. Annemin baklavaları çok beğenildi, özellikle Paul. Pazar ise Ayşe'lere gittik. Cumartesi, önceki günün uzun anestezisinden mi bilemedim Güneş çok keyifli değildi, yorgundu. Ama pazar günü eski formunu buldu. Ayşe ve Brett Güneş'i çok farklı buldular. Üç ay öncesine göre. Brett "sanki karşımda başka bir çocuk var, büyük iş yapmışlar, yapmışsınız" dedi. Ama asıl iş Güneş'te tabi. Bu onun gücü ve dayanıklılığı. Kuzular Ela ve Devrim'le yine tam olarak tutturamadı iseler de yine de oynadılar. Boya yaptılar hep birlikte. Güneş giderken Ayşe'yi öptü ve sarıldı. Daha önce bakışlarını bile kaçırdığını düşünürsek. Bu müthiş bir şeydi.

Pazartesi sabahımız Türkiye saati ile başladı. Tedavi planını ve ilaçları Hacettepe'deki doktorlarımıza yazmıştık. Sağolsunlar sabah her ikisinden de burada uygulamakta zorlanacağımız bir tedavi değil, ilaçlar da mevcut ve bekliyoruz cevabını aldık. Sevindik.

Radyasyon onkoloğuna yazmıştık, MR raporunu hızlandırması ve yorumu için. Aslında asıl muhatap O'ydu. Çünkü radyasyon sonrası ilk görüntüleme idi bu. Sabah raporu da edinerek, bize de bir randevu koymuş. Gittik. Güneş'i iyi gördü. Bunu önemsiyorum çok, dedi. MR görüntülerinde de tümör yatağında az da olsa küçülme olduğunu veya sabit kaldığını söylüyor ki, bu da raporu doğruluyor. İyi, en azından. Ama omurilikteki görüntü için radyolog omurilik sıvısına bakılmasını (LP) önermiş. Dr. Macaleer de titiz bir doktor olduğu için o da yaptırmamızı tavsiye etti.

Yarım saat içinde yarın sabaha LP kondu. Batın ultrasonu ve yine Dr. Vats ile görüşmenin yanı sıra. Yani yoğun pazartesinden sonra yoğun salı bekliyor bizi. LP anestezi altında yapılıyor burada. Erinç'cim sen demiştin herhalde Tr'de lokal veya hiç anestezisiz yapıyorlar diye. Bu zor olacaktı orada, gelir gelmez. Burada yapılacağı iyi olacak. Ama kuzunun hiç bitmeyen anestezi çilesi: kötü ve iyi bir sonuç=negatif:duamız. Zaten Tr'de sanırım anestezi ekibi hep sorun, yani eksiklerden bir tanesi. Güneş'in simülasyon tomografisi bile ayık yapılmaya çalışıldı, parmaklarına kadar bantlanarak, bağlanarak yatağa. Bu çok travmatik bir gündü, hiç unutmayacağım. Herkesin gönlü ister tabi, ama imkanlar, imkanlar...

Bugün anneanne ve dedeyi yolcu ettik. Anneanne ile başından beri birlikte idik. Ama bizim arkamıza Güneş'in sıkıntısına ve annemin yokluğuna dayanamayan babam hastalanmış. Ankara'da hastanelere düşmüştü. Annemi gönderemediğimiz için Temmuz'da o da buraya gelmişti. Sağ salim onların da sağlığı bozulmadan dönebilmelerini çok istiyordum.

Sizi bu yaşınızda buralara sürüklemeyi, düzeninizi bozmayı, bunları yaşatmayı istemezdik. Hele annem çok yoruldu, dirayetini kaybetmedi. Sanırım ona da değişik bir güç geldi. Belki uzak olmak daha çok hırpalayacaktı onu, bilinmez. Babam ise: hayır dua. Hakkınız ödenmez.

Altı aydır ilk defa yalnız kaldık. Ben yemek yaptım, ütü yaptım bugün. Ben genelde çocuklarla ilgileniyorum, yemekte Mustafa anneme yardımcı idi, ev işleri de ağırlıklı olarak annemindi. Giderken bu haftalık yoğurdumuzu (bu arada organik sütten yoğurt mükemmel oluyor, hayatımızın en iyi yoğurtlarını burada yedik, şifalar olur inşallah) ve ekmeğimizi de yaptı annem. Canım benim.

Dördümüz kalmak da iyi geldi ama yardıma çok ihtiyaç var. Günlük işler, hastane işleri, hele bir de dikkat ederek yemek yapmak, bir de buna kendi işlerimizi de ekleyecek olursak, gücümüzün üstünde. Bakalım. Büyük bir aileyiz, üstesinden geleceğiz.

Bugün yemek yaparken aklıma geldi. Fazla bir çeşit yemek bilmem ben, iddialı değilim, ama yemek yapmak çok dinlendirir, severim yapmayı. Hele dostlar için Mustafa ile mutfağa girip hazırlık yapmak en sevdiğimiz şeydi Paris'te, İstanbul'da. Çocuklar doğduğunda biraz sekteye uğradı tabi. Ama şimdi şunu hayal ediyorum: Güneş iyileşsin, biz mutfağa girelim, şöyle bir araya gelelim, "Dostların arasındayız, Güneş'in (sağlık) sofrasındayız" diyelim.

Yarın sabah LP saat:7:30'da. Maalesef anneanne olmayınca Işık'ı da uyandırıp götüreceğiz. Uyandırdığımızda, hadi hastaneye gidiyoruz dediğimizde, bazen seviniyor Işık, bazen de "ben hasta değilim ki Güneş hasta ama di mi" diyor. Güneş'im de sessiz kalıyor. Biz ne desek boş. Umarım yine öyle demez, biz de kendimizi daha da mahçup hissetmeyiz Güneş'imizin karşısında.